Parafią nazywamy jednostkę organizacyjną Kościoła, którą zazwyczaj określa się terytorialnie. Do parafii należą katolicy mający osobnego duszpasterza i osobny kościół zwany parafialnym. Nową parafię tworzy (eryguje) ks. biskup. W dawnych czasach tworzenie nowej parafii łączyło się z aktem fundacyjnym konkretnego fundatora. Parafia Baboszewo, obok Czerwińska, Płońska, Skołatowa i Żukowa należy do parafii powstałych w XII i XIII wieku. Dokładnego czasu powstania parafii nie udało się ustalić. Pierwsze wzmianki o kaplicy istniejącej w Baboszewie pojawiają się już w 1254 roku, była to prawdopodobnie niewielka budowla romańska, która jako pierwsza świątynia służyła wiernym z parafii Baboszewo, powstała zapewne w pierwszej połowie XIII wieku. Pierwszy kościół drewniany został zbudowany w latach 1575-1586 przez dziedzica Mikołaja Brzeskiego. Kościół konsekrowano pod wezwaniem świętych Urbana i Marii Magdaleny. Przy kościele znajdowały się dwie kaplice, jedna drewniana, druga murowana. W 1642 roku Stanisław Wojciech Brzeski, będący wówczas kanonikiem płockim, ufundował alterię Matki Boskiej Częstochowskiej. W 1702 roku kościół spłonął, ale dzięki zaangażowaniu księdza Walentego Wyszkowskiego został odbudowany. Kościół był drewniany, obok znajdowała się murowana kaplica. W 1765 roku ogień ponownie całkowicie zniszczył kościół. Czwarta świątynia ufundowana przez rodzinę Wołowskich – właścicieli Baboszewa, została wybudowana przez parafię w latach 1765-1767, przy znacznej pomocy kolatorów i staraniem księdza Józefa Rykaczewskiego. Kościół został konsekrowany przez biskupa Jana Dembowskiego w 1774 roku. Ale i tym razem nie uchronił się przed ogniem i w 1908 roku świątynia spłonęła. Po trzech latach od pożaru staraniem księdza Stanisława Sulińskiego rozpoczęto budowę nowego, murowanego kościoła. Autorem projektu był architekt Stefan Szyller, budowniczy m.in. budynków Politechniki Warszawskiej, bramy głównej oraz Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego, katedry płockiej. Budowę świątyni ukończono w 1914 roku, tuż przed wybuchem I wojny światowej. Działania wojenne nie oszczędziły świątyni, spalone zostało wnętrze kościoła i uszkodzona została wieża. Odbudowa zaczęła się w 1920 roku. Wykorzystano ponownie projekty architekta Stefana Szyllera. W 1925 roku sprowadzono do kościoła obraz Matki Boskiej Częstochowskiej i umieszczono go w głównym ołtarzu. Został on ufundowany przez parafian, którzy wyjechali do Ameryki. Obraz ten otoczony jest czcią parafian – świadczy o tym także uroczyście obchodzony odpust 26 sierpnia. W 1928 r. biskup Antoni Julian Nowowiejski konsekrował świątynię pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej. W latach 1955-1956 wewnątrz kościoła wykonana została polichromia autorstwa Władysława Drapiewskiego oraz Henryka Domurata z Poznania, wówczas powstały także ołtarze boczne.